Samotność a depresja

Samotność a depresja

W ostatnich latach notuje się wyraźny wzrost liczby epizodów depresyjnych w dwóch grupach wiekowych – u dzieci i seniorów. Choć wydają się one bardzo różne od siebie, to wiele przyczyn powstawania depresji w obu grupach pokrywa się. Jedną z nich jest samotność.

Samotność u dzieci
W przypadku dzieci powodem osamotnienia jest zabieganie ich rodziców. Wiele par decyduje się na jedno dziecko, aby można było mu zapewnić w przyszłości wszystko to, co najlepsze. Następnie rodzice robią wszystko co możliwe, by ich dziecku żyło się jak najlepiej. Niestety takie myślenie prowadzi do poczucia osamotnienia, co w konsekwencji może powodować epizody depresyjne. Dziecko wprawdzie ma wszystko o czym zamarzy, ale nie ma bliskich osób wokół siebie. Brak mu rodzeństwa, a rodzice stale są gdzieś daleko. Nawet najlepsza opiekunka czy grupa kolegów nie są w stanie zapełnić pustki stworzonej w rodzinnym gronie.

Samotność seniora
W przypadku seniorów jest podobnie. Dzisiejsi młodzi ludzie są bardzo zapracowani i stale za czymś pędzą. Chcą mieć rodzinę, piękne mieszkanie, dobry samochód itp. Niestety często dzieje się to kosztem więzi rodzinnych. Młodzi ludzie odwiedzają rodziców tylko kilka razy w roku, a do tego nie mogą znaleźć ani chwili, by chociaż zadzwonić. Takie zachowanie prowadzi do poczucia osamotnienia a często także doprowadza do zaburzeń depresyjnych.

Wielkie poczucie winy

Jednym z objawów depresji jest obwinianie się. Niezależnie od tego czy depresja dotyka mamę po porodzie, osobę po utracie bliskich czy pracownika po stracie posady. Wszyscy oni mają tendencję do poszukiwania winy w sobie, nawet jeśli jest to zupełnie absurdalne.

W przypadku kobiet z depresją poporodową bardzo często występuje poczucie winy z powodu nieodpowiedniej opieki nad dzieckiem oraz brakiem uczuć w stosunku do niego. Takie obwinianie się prowadzi zazwyczaj do pogorszenia się ich stanu psychicznego.

Także osobom po stracie bliskich towarzyszy głębokie, aczkolwiek najczęściej surrealistyczne poczucie winy. Przecież nie jesteśmy winni temu, że pijany kierowca wjechał w samochód, którym jechali bliscy, albo, że syn, córka czy współmałżonek zachorowali na nowotwór. Jednak osoba będąca w depresji często bierze winę za śmierć bliskich na siebie. Zgodnie z jej tokiem rozumowania, bliscy zginęli w wypadku, bo poprosiła ich o zrobienie zakupów dokąd jechali itp.

Poczucie winy u zdrowych osób jest uczuciem, z którym trzeba się uporać. Dzięki niemu wiele osób zaczyna podejmować kolejne działania, aby zadośćuczynić swoim przewinieniom. W przypadku osób z depresją poczucie winy działa wręcz odwrotnie – pogłębia chorobę.

Zaburzenia łaknienia oraz inne objawy w depresji

Jak wspomniano we wcześniejszych artykułach, depresja może objawiać się na wiele sposobów. Choć najbardziej charakterystycznym jej objawem jest uczucie smutku, przygnębienia i niemożność przeżywania radości czy satysfakcji (pojawia się stan zobojętnienia), to istnieje szereg innych objawów, które występują w depresji.

W poniższym wpisie skupimy się na zaburzeniach łaknienia oraz innych charakterystycznych objawach w depresji.

Zaburzenia odżywiania w depresji mogą przybrać formę nadmiernego apetytu (objadanie się) lub zmniejszonego apetytu.

Lekarze specjaliści wskazują na fakt, że chorzy na depresję bardzo często nie czują smaku potraw, które jedzą. Doznania smakowe są stłumione lub mogą w ogóle nie występować.

W przypadku nadmiernego apetytu oczywistym jest, że chory przybiera parę kilogramów, drugi jest o tyle niebezpieczny, że może prowadzić do anoreksji.

Specjaliści wskazują na fakt, że depresji często także towarzyszy anoreksja.

Chorzy na depresję skarżą się także na napięciowe bóle głowy, zmęczenie mięśniowe, zaparcia, odczuwanie silnego lęku, który niekiedy może przybierać rozmiar paniki.